Dagboek van een online docent

In tijden van #Corona en plots voltijds online docent zijn, wil docent Sofie Warnez haar beleving van de eerste “speciale” dagen en week met jullie delen. Volgende week neemt een student de estafette over…

Woensdag 11 maart (15u45)

Einde van de les. Je krijgt als docent toch echt gratis energie van je studenten! Ik kruip nog even achter mijn laptop. 16u25, mail van de directie. Alle lessen worden met onmiddellijke ingang geschorst. Eerste gedacht: dat begrijp ik, de berichten in de pers lieten eerder al verstaan dat er ingegrepen zou worden. Volgend gevoel: Oh nee! Wat nu? Ik heb de studenten niet eens het beste kunnen wensen, wat moed inspreken. Even zuchten toch.

Donderdag 12 maart (10u45)

Ik zou op dit moment in de klas moeten zijn maar zit thuis. Al gauw besef ik dat we voor een periode van weken afstandsonderwijs staan. Op zo’n moment val je terug op je basisvaardigheden: vakkennis en didactiek. En zin voor verantwoordelijkheid, want één ding willen wij niet: dat onze studenten minder kansen hebben, minder leren dan in tijden zonder vreemd virus dat de wereld rondreist. Aan de slag dan maar.

Vrijdag 13 maart

Tijd om knopen door te hakken. Ik kies een methode die ik vroeger al eens hanteerde (PowerPoint-presentaties met ingesproken tekst) en ga voor een aanpak waarbij de studenten het gevoel hebben dat ze de les gewoon volgen. Ik informeer de studenten: “We gaan online!”.

• 

Maandag 16 maart

Ik laad de eerste lessen op, post berichten, spannend! Echt live werken doe ik nog niet, de druk op ons internet is hoog want plots werkt mijn man ook voltijds thuis en heb ik drie kinderen die online web lectures volgen. We richten een extra bureau in, genaamd “de cockpit” (lees: een extra tafel in onze slaapkamer). Wie lang moet Skypen of lessen inspreekt, verhuist van de gezamenlijke bureauruimte naar de cockpit. Het werkt.

Dinsdag 17 maart

Eerste reactie van een student. “Vielen Dank für die tolle online Lektion“. Oef, we zijn vertrokken. Het blijft nog zoeken. Ik mis mijn studenten. En mijn collega’s. Ik kan geen gezichtjes zien waarop ik kan aflezen “Hé, wat bedoelt ze nu?”. Ik kan niet rondlopen en helpen. Ik blijf gaan: 3 … 2 … 1 … spreken maar!

• 

• 

Vrijdag 20 maart

De week is rond. Ik loop nog tegen veel aan. Wat met permanente evaluatie? Examens? Contact met de studenten? Ik troost mezelf: we zijn nog maar een week ver. Als we elke week zo’n stappen vooruit zetten, komen we er wel. Al zal ik wel héél blij zijn als ik mijn studenten terug écht kan vragen “Wie geht’s?”.

Stay Safe en… #BlijfInUwKot #SamenTegenCorona #WeAreOMMechelen #WeAreMore

•